Depresja to wyjątkowy problem zdrowotny. To zespół objawów współistniejących z chorobami somatycznymi lub czynnikami społecznymi (np. utrata pracy, rozpad rodziny, wypadki komunikacyjne). W 1999r. depresja była na 4 miejscu przyczyn niepełnosprawności; w 2020 ma być na miejscu…2! Najczęściej występuje u osób po 65 roku życia; 2-3 razy częściej chorują kobiety (najpewniej z uwagi na problemy hormonalne związane z menopauzą).
Na rozwój depresji duży wpływ ma zegar biologiczny – nasila się ona jesienią i wiosną oraz w godzinach porannych. Najczęstsze jej objawy to smutek, anergia (brak energii), brak snu, motywacji, zainteresowania, suchość błon śluzowych (suchość w ustach), ból w okolicy serca, impotencja, zaparcia, bóle głowy, zmęczenie. Dodatkowo występują poważne dolegliwości fizyczne, np. bóle stawów biodrowych czy kolanowych, które nie są uwarunkowane żadnymi zmianami w tych narządach.
Z badań wynika, że depresja jest chorobą mózgu. Przewlekły stres prowadzi do zmian w części mózgu odpowiedzialnej za emocje i pamięć – hipokampie. Zmniejsza się jego objętość, co pociąga za sobą obniżenie przepływu glukozy. Z braku „pokarmu” giną neurony i zmniejsza się ilość wytwarzanych neuroprzekaźników – serotoniny i noradrenaliny. Jednocześnie powiększa się ciało migdałowate, które staje się nadreaktywne, doprowadzając do ataków paniki i lęku.
Depresję można i należy skutecznie leczyć. Nowoczesne leki są bezpieczne; poprawiają ochronę neuronów i je odbudowują.
Wykład wpisał się w obchody jubileuszu 40-lecia funkcjonowania Kliniki Psychiatrii w Bydgoszczy oraz korespondował z ideą powołania Akademickiego Centrum Walki ze Stresem.

GALERIA