9 kwietnia 2021r. organizatorzy (Monika Błachowicz i Ewa Palka) razem z p. Agatą Kozicką, dziennikarką „Gazety Pomorskiej”, dokonali podsumowania V Powiatowego Konkursu Dziennikarskiego dla Szkół Podstawowych i Ponadpodstawowych. Tego jeszcze nie wiecie… - felieton, artykuł lub reportaż poświęcony aktualnej tematyce społecznej, politycznej lub kulturalnej związanej z regionem – tak brzmi temat dziennikarskich zmagań. Celem konkursu jest nie tylko doskonalenie umiejętności dziennikarskich młodzieży, ale przede wszystkim kształtowanie wrażliwości młodych ludzi na problemy społeczne, polityczne ich „małej ojczyzny” oraz dbanie o piękno języka polskiego. Konkurs objęty jest honorowym patronatem Kujawsko-Pomorskiego Kuratora Oświaty.

Tegoroczni laureaci:

szkoły podstawowe

I miejsce - Julia Gzella „Pandemia w oczach dziecka”, SP nr 1 w Świeciu, op. Irena Kosińska

II miejsce – Oliwia Mella „Warto pamiętać”, SP w Laskowicach, op. Beata Manikowska-Klajbor

III miejsce – Julia Kwiecień „Skąd wzięły się cienie na księżycu?”, SP nr 2 w Świeciu, op. Ewa Gzella

Wyróżnienie – Agata Lubińska „Problemy nieproblemowe: bąkowski dąb wygrywa starością”, SP w Bukowcu, op. Jolanta Glamowska

Wyróżnienie – Martyna Mella „Pasja”, SP w Laskowicach, op. Beata Manikowska-Klajbor

szkoły ponadpodstawowe

I miejsce – Klaudia Król „Droga po trupach”, I LO w Świeciu

II miejsce - Emilia Fuks „Odczucia a świat zewnętrzny”, ZSOiP w Świeciu, op. Anna Łucarz

Wszystkim uczestnikom dziękujemy za udział w konkursie, a nagrodzonym gratulujemy!

Dołączamy tekst p. Agaty Kozickiej, która podsumowała nasz konkurs. Liczymy, że zachęci on do pisania, szukania ciekawych tematów oraz doceniania dziennikarskiego trudu.

Kochani!

Już drugi pandemiczny konkurs dziennikarski za nami. Co roku zasiadam do czytania Waszych prac z zaciekawieniem, "co mi w tym roku opowiecie". Jaką historię przeczytam? Kogo poznam? Za czym zatęsknię? Kto mi da słownie po łapach za nieekologiczne zachowanie? O czym zamarzę? Na kogo się wkurzę?

W tym roku wkurzyłam się na bezmyślne wycinanie drzew, zatęskniłam za czasami, kiedy gołębiarze opowiadali mi swoje przygody i przeczytałam Wasze historie. Bardzo Wasze, bo wielu z Was pisze o sobie, swoich przekonaniach, swoich opiniach. Niektórzy dosadnie, niektórzy w sposób nie znoszący sprzeciwu, niektórzy - jakby mieli monopol na jedną i niepodważalną prawdę.

Czyli... można by powiedzieć, że jesteście już dorośli. Tak, to właśnie dorośli często myślą, że wiedzą już wszystko, że pozjadali wszystkie rozumy i teraz korzystają z nich w sposób mistrzowski. Ich prawda jest najprawdziwsza, jedyna prawdziwa. I nie ma sprawy, to takie ludzkie myśleć, że nasze przekonania są jedyne. Ale w dziennikarstwie tego właśnie myślenia trzeba się wystrzegać. Ja jako dziennikarz, albo Wy, jako autorzy dziennikarskich tekstów

(a takie mieliście przygotować na konkurs), powinniśmy stać trochę z boku. Podawać fakty, cytować, malować rzeczywistość słowami, ale jej nie oceniać. To zadanie zostawiamy Czytelnikowi.

Z jurorskiego obowiązku przypomnę:

- w tekście dziennikarskim (za wyjątkiem felietonowych form) nie piszemy o sobie, nie stwierdzamy swoimi słowami dyskusyjnych tez;

- tekst dziennikarski rozpoczyna się leadem, czyli takim wstępem, w którym informujemy,

o czym to jest tekst, co zawiera;

- a potem ten tekst jest spójny z tym, co jest w leadzie (naprawdę, zastosowanie leadu trzyma nasz tekst do kupy, powoduje, że nie odpływamy od głównego tematu i wiemy, o czym chcemy napisać);

- no i nie rozwlekamy tekstu.

Kojarzycie ten cytat: "Napisałam do ciebie tak długi list, bo nie miałam czasu napisać krótkiego"? Ja go kojarzę jako autorstwa Anais Nin, ale podobne przypisuje się i Goethemu,

i Twainowi. Ważne, że - aby napisać mocny, dosadny, taki do zapamiętania tekst, trzeba posiedzieć nad nim i skrócić. A kiedy myślimy, że już się nie da go skrócić, to skrócić go jeszcze raz i tak powtarzamy skracanie jeszcze kilka razy. Dlatego to takie czasochłonne.

P.S. Jeśli myślicie, że można przesadzić i skrócić tekst za bardzo, to odpowiadam, tak, to się zdarza, ale tylko mistrzom!

Tyle jako juror konkursu dziennikarskiego. Ale poza tym, od lat już jestem pod wrażeniem tego, jak dziś myślą młodzi ludzie. Czy się z Wami zgadzam? Nie zawsze! Ale czy jest ktokolwiek, z kim się zawsze zgadzam? Nie! Nawet Wy się w wielu kwestiach ze sobą często nie zgadzacie. I choć czasami w Waszych teksach jest za dużo słów, czasami jest za dużo problemów poruszonych, tylko tkniętych, czasami gubię się w tym, co chcieliście mi jako odbiorcy przekazać, to ważne, że piszecie o tym, co w Was siedzi, że chcecie się sobą dzielić, że obserwujecie rzeczywistość, analizujecie ją i krytycznie do niej podchodzicie.

Rok temu już pojawiła się pandemia w tekstach konkursowych. Było tam o natłoku informacji, o fake newsach. A w tym roku - konkrety. Depresja spowodowana izolacją, izolacja jako problem społeczny, zagubienie. Patrzycie w twarz problemom, choć wiele z nich naprawdę przeraziłyby dorosłego, doświadczonego człowieka. A Wy chwyciliście byka za rogi! Mówicie o nich, więc odczarowaliście sporą część mocy Waszego przeciwnika.

I wiecie co - nawet jeśli trochę przegadane te Wasze prace (bo są ) - to dziennikarstwo polega głównie właśnie na opowiedzeniu o problemie, wyciagnięciu go z ukrycia i odczarowaniu go.

Brawo Wy!

Agata Kozicka

dziennikarka

T +48 697 770 250

E agata.kozicka@polskapress.pl

Gazeta Pomorska